به گزارش رصد روز، بخشی از گفتگو با فرزین محدث(بازیگر آثاری چون بچه مهندس و مارمولک):
*از سال ۹۸ تاکنون هیچ پیشنهاد تصویری نداشتهام، تک و توک سریالهایی بوده که خوب نبودهاند. فقط یک جلسه در سریال «آفتابپرست» به صورت افتخاری کار کردم. رئالیتیشوها کار تصویر نیست چون با هویت خودمان بازی میکنیم. تازه مطمئن نیستم در همانها هم شرکت کنم. شاید به دلایلی که به وقتش میگویم، دیگر شرکت نکنم. پس در قبال سینما و تصویری که کمتر مرا انتخاب میکند، دستم بسته است. تئاتر است که مدام به من پیشنهاد کار میدهد و اینجا میتوانم انتخابهای بهتری داشته باشم. در تئاتر، امکان بیشتری برای تنوع نقشی دارم. در همین نمایش نشان دادم که میتوان در تئاتر جوری بازی کرد که فقط نگاه کنی و آنچه برخی کارگردانهای سینما درباره بازیهای غلوآمیز در تئاتر مطرح میکنند، بسیار غلط است همچنانکه بازی برخی از بازیگران سینما، از نظر این دوستان غلو شده است ولی آن نقش چنین بازی خاصی را میطلبد.
*اصلا نق زدن را دوست ندارم. جایی بیشتر حضور پیدا میکنم که خواهان من باشند، لازم نیست برای بودن در جایی که کمتر مرا میخواهد، به هر دری بزنم.
*من که نمیتوانم رویاپردازی کنم بلکه باید بر اساس واقعیت تصمیم بگیرم. سینمایی که الان با من کاری ندارد، من هم با آن کاری ندارم، نقدش هم نمیکنم. نق هم نمیزنم. بازیگران را دو دسته میبینم؛ بازیگرانی که دست به عمل میزنند و بازیگرانی که مدام دوست دارند غر بزنند. من جزو گروه اول هستم. اگر تئاتر کار نکنم، تدریس میکنم و هزینه زندگیام را طوری برنامهریزی کردهام که با همینها تامین میشود ولی در تئاتر کاری را انجام میدهم که بدانم درست است.
*الگوی من در بازیگری ایران، استاد علی نصیریان است چون در ۸۵ سالگی درست و درخشان بازی میکند. نمیخواهم در جوانی و میانسالی مطرح شوم ولی به ۵۰ سالگی که رسیدم، فراموش شوم.
*در فضای بسته خانه خودم ، چگونه میتوانم به خلق هنری برسم، باید آدمها را ببینم که بتوانم دست به خلاقیت بزنم. نمونه ایرانیاش، آقای پرستویی، سالهاست که مدام در حال سفر است. به جز کارهای خیرخواهانه، حتما با دیدن این همه آدم جدید، کلی متریال و تصویر ذهنی میگیرد. یا امثال رضا کیانیان، سعید پورصمیمی، زندهیاد خسرو شکیبایی. اینها میشوند قلههای بازیگری و در راس آنها استاد نصیریان است. رقیب بازیگری من نسل جدیدی است که وارد میشود؛ دهه هشتادیها.