حضور بهروز وثوقی در اجرای نمایشنامه سی صد در آمریکا، فقط حضور یک بازیگر قدیمی در یک کنسرت - تاتر ایرانی نبود، روایتی از حضور او در حافظه تاریخی مردم و هنر ایرانی بود که نشان داد از دل نرود هر آنکه از دیده رود.
به گزارش رصد روز، رضا صائمی نوشت: او چهل و اندی سال بر پرده سینمای ایران نیست اما در دل سینماگران و سینما دوستان ایرانی حضوری ممتد و محکم داشته و این قاب ها نشان می‌دهد که او همچنان در قلب مردم ماندگار و محبوب است.. شور و حال حضور بهروز وثوقی و مواجهه با او در این نمایش و حواشی آن مرا به یاد دیالوگی از خودش در قیصر انداخت. آنجا که می‌گوید «اه خان دایی تو آدمو مایوس میکنی. اگه قرار روزگاره که آدم پیر بشه دلش کوچیک بشه، ای خدا منو هیچ وقت پیر نکن چون حوصلشو ندارم» او اما در ۸۷ سالگی نه تنها مایوس کننده نیست که منشا امید است.
بازیگری که نیمی از عمر خود را در غربت گذراند و چه غریب است حال آدمی که آشنای وطن باشد و غریب در غربت و عمری رنج مشتاقی و مهجوری را بر دوش بکشد. بهروز وثوقی در اوج موفقیت، مجبور به کنارگیری از بازیگری شد. هجرت از عشقی که به او هویت و منزلت می بخشید. با این همه اما او بازیگریست که غیبتش روایت حضور بود. در حافظه و خاطره و قلب مردم. خیلی ها در این چهار دهه آمدند و رفتند. هم از سینما هم از یادها. او را از سینمای ایران حذف کردند اما نه تنها فراموش نشد که بازیگران امروزی کنار او عکس یادگاری میگیرند. وثوقی نه تنها بی اعتبار نشد که هنوز در کنار او اعتبار میگیرند، که هنوز کنارش تماشایی میشوند. حضور ماندگار تر از این؟. به قول سعدی: «تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد…. دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی» عمرش دراز باد.
