شواهد بسیار قوی وجود دارد که نشان می‌دهد آسیب‌های روحی و روانی (تروما)، مانند استرس شدیدی که در دوران کرونا بسیاری از مردم را دربر گرفته بود می‌تواند بر نسل‌های بعد تاثیر بگذارد. در واقع تجربه ناگوار یک فرد می‌تواند زیست شناسی و رفتار فرز...
به گزارش رصد روز،تعداد زیادی از تحقیقات نشان می‌دهد که آثار آسیب‌های روحی مانند سوء استفاده در دوران کودکی، خشونت خانوادگی، یا ناامنی غذایی و آسیب‌های روحی و روانی (تروما) ناشی از وقایع خشونت بار در دوران جنگ‌ها می‌توانند از نسلی به نسل دیگر منتقل شوند. اپی ژنتیک با ما چه می‌کند؟ ترومای ناشی از یک اتفاق ناگوار می‌تواند یک اثر شیمیایی روی ژن‌های فرد بگذارد، که می‌تواند به نسل‌های آینده منتقل شود. این علامت جهش ژنتیکی ایجاد نمی‌کند، اما مکانیسم بیان ژن را تغییر می دهد. این تغییر ژنتیکی نیست، بلکه اپی ژنتیکی است. اپی ژنتیک، به عبارت ساده، مطالعه مکانیسم‌های کنترل بیولوژیکی DNA است کلیدهای نوری که ژن‌ها را روشن یا خاموش می کنند. در اصل اپی ژنتیک چگونگی یا چرایی بیان ژن‌های شما را کنترل می‌کند. در حالی که ژن های ما توسط تجربیات زندگی تغییر نمی کنند، می‌توان آن‌ها را از طریق سیستمی به نام اپی ژنتیک تنظیم کرد. در پاسخ به استرس یا رویدادهای دیگر، سلول‌های ما می‌توانند پرچم‌های شیمیایی کوچکی را به ژن‌ها اضافه کنند که ممکن است آن‌ها را آرام کند یا رفتارشان را تغییر دهد.
این تغییرات ممکن است به ما کمک کند تا با محیط های استرس زا سازگار شویم، اگرچه اثرات آن به خوبی درک نشده است. چیزی که ۲۰ سال پیش مضحک به نظر می رسید به یک رشته مطالعاتی در حال ظهور تبدیل شده. امروزه این ایده که تجربه یک فرد می‌تواند زیست شناسی و رفتار فرزندان و نوه‌هایش را تغییر دهد، مورد توجه جدی قرار گرفته است. مطالعات حیوانی و برخی از مطالعات انسانی کوچکتر نشان داده که قرار گرفتن در معرض عوامل استرس زا مانند استرس شدید یا سرما می تواند باعث تغییرات متابولیک در نسل‌های بعدی شود. تاثیر آسیب‌های روانی قدیمی بر فرزندان تاثیر آسیب‌های روانی والدین بر فرزندان دکتر کریس میسون از اساتید دانشگاه راکفلر و رئیس آزمایشگا میسون می‌گوید: حوزه اپی ژنتیک حدود یک دهه پیش، زمانی که دانشمندان تحقیقات مهمی را در مورد «زمستان قحطی هلندی» انجام دادند، مورد توجه قرار گرفت. زمستان قحطی هلندی یک دوره طولانی قحطی بود که در اواخر جنگ جهانی دوم رخ داد، در اکتبر ۱۹۴۴ نازی‌ها منابع ورودی غذا به هلند را مسدود کردندو بخش مهمی از این کشور تحت تاثیر قحطی قرار گرفت. زمانی که هلندی در ماه مه ۱۹۴۵ از سیطره آلمان درآمد، بیش از ۲۰ هزار نفر از گرسنگی مرده بودند. زنان باردار به ویژه آسیب پذیر بودند و قحطی روی بچه‌هایی که بعد از این واقعه متولد شدند تا آخر عمر تاثیر گذاشت.
کودکان سنگین وزن‌تر در دل قحطی دانشمندان در نتیجه تحقیقات خود دریافتند کسانی که در دوران قحطی در رحم بوده‌اند چندین گرم از حد متوسط سنگین‌تر بودند. محققان بر این باورند که این اتفاق به این دلیل رخ داده که مادران، چون گرسنه بودند، به طور خودکار ژنی که در سوزاندن سوخت بدن نقش داشت، را در فرزندان هنوز متولد نشده خود خاموش کردند. هنگامی که این کودکان به میانسالی رسیدند، سطح کلسترول و تری گلیسیرید بالاتری داشتند. آن‌ها همچنین از میزان بالاتری از چاقی، دیابت، بیماری‌های قلبی و عروقی و اسکیزوفرنی رنج می‌بردند. وقتی دانشمندان علت را بررسی کردند، دریافتند که این کودکان دارای یک علامت شیمیایی خاص مانند یک امضای اپی ژنتیک روی یکی از ژن‌های خود هستند. تحقیقات دیگری روی موش‌ها نشان داده که والدینی که در معرض سموم، رژیم غذایی تغییر یافته یا محیط‌های چالش برانگیز قرار دارند، فرزندانی دارند که تغییرات رفتاری، افزایش وزن را نشان می‌دهند و آسیب‌های روحی و روانی ناشی از وضعیت تنش‌زا و چالش برانگیز می‌تواند بر رشد مغز فرزندان تاثیر بگذارد. کووید ۱۹ کجای این قضیه قرار می‌گیرد؟ بسیاری از این تحقیقات فوق‌العاده قانع‌کننده هستند، اما تا زمانی که مطالعات بیشتری در مورد تاثیرات بین نسلی تروما انجام شود، باید منتظر بمانیم تا همه پیامدهای احتمالی را کشف کنیم. آیا همه‌گیری COVID-۱۹ و استرس شدیدی که در کل جهان ایجاد کرده بود می‌تواند باعث تغییرات اپی ژنتیکی در فرزندان شود؟ ممکن است، اما فقط زمان مشخص خواهد کرد.
