اگر تحریم‌ها در میان نبودند و شرکای خارجی خودروسازان طبق برنامه، سایت‌های تولید را راه‌اندازی کرده بودند، آیا تجاوز به این آب‌وخاک به این آسانی ممکن بود؟ آیا وجود خودروسازان و شرکای قوی می‌توانست مانعی در برابر دشمنان باشد؟
به گزارش رصد روز، ایران از ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ بار دیگر ناخواسته وارد نبردی شده است؛ نبردی که بار دیگر کیان و تمامیت کشور را نشانه گرفته است. پیرو این اتفاق، تمام کشور از حالت عادی خارج شده و صنعت و بازار خودرو نیز از این قاعده مستثنی نبوده و مانند سایر بخش‌ها تحت تأثیر قرار گرفته است.
تهاجم رژیم صهیونیستی به ایران، درست در میانه رویارویی شدید خودروسازان، شورای رقابت و موافقان و مخالفان افزایش یا کاهش قیمت‌ها، نه تنها این موضوع بلکه کل بازار خودرو را تحت تأثیر قرار داده است.
این شرایط از یک‌سو منجر به افزایش رکود در بازار و از سوی دیگر باعث کاهش تولید شده است. همین مسئله به نوبه خود، عمق و شکاف ناترازی عرضه و تقاضا را بیشتر خواهد کرد.
البته، همان‌طور که اشاره شد، از بدخواهی برخی کشورها و واهمه از ایران قدرتمند نباید به سادگی عبور کرد. اما درعین‌حال به نظر می‌رسد که بخشی از اثرگذاری تحریم‌ها در رویکرد اخیر دشمنان ایران بی‌تأثیر نبوده است.
چرا که تحریم‌ها باعث خروج شرکای اقتصادی ایران شدند. از جمله شرکایی که ایران را ترک کردند، می‌توان به خودروسازان بزرگ آسیایی و اروپایی اشاره کرد. بخشی از آن‌ها با واردات و بخشی دیگر با سرمایه‌گذاری مشترک، قصد افزایش همکاری داشتند.
پیرو برجام، کار آغاز شد و نتیجه آن در بازار خودرو قابل لمس بود. با این وجود، تحریم‌های داخلی و خارجی این فرصت را از بین بردند.
این در حالی است که در تعریف ساده، «شرکای اقتصادی قدرتمند با ایجاد وابستگی‌های متقابل اقتصادی، هزینه‌های حمله به یک کشور را افزایش می‌دهند. اگر کشوری دارای شبکه‌ای از شرکای تجاری مهم باشد، دشمنان می‌دانند که هرگونه اقدام خصمانه می‌تواند منجر به تحریم‌ها، قطع روابط اقتصادی و پیامدهای منفی گسترده برای اقتصاد خودشان شود.»
این موضوع را دشمنان ایران درک کرده بودند؛ به همین دلیل نیز بر شدت تحریم‌ها افزودند و مانع از شکل‌گیری یک ارتباط اقتصادی-صنعتی قوی شدند.
ایران البته، به‌رغم هزینه‌زا بودن، توانست تحریم‌ها را دور بزند و مانع از تحقق رویاها و خواسته‌های آن‌ها شود. همچنین، تحرکات دیپلماتیک ماه‌های اخیر و بازیابی توان تولید و از سرگیری واردات، رفته‌رفته به سمتی هدایت می‌شد که می‌توانست منجر به توافق و بازگشت شرکای قدرتمند خودروساز به کشور شود. ولی باز هم هجوم بیگانه به این آب‌وخاک، دستیابی به این هدف را به تعویق انداخت.
با این حال، ایران در طول تاریخ خود نشان داده است که همواره از گردنه‌های سخت و دشوار عبور کرده و این‌بار نیز می‌تواند. اما به نظر می‌رسد که پس از گذر از این مرحله، دستگاه دیپلماسی اقتصادی باید با سرعت و قدرت بیشتری برای نقش‌آفرینی در اقتصاد جهان و منطقه حرکت کند. خودروسازی نیز یکی از مستعدترین و جذاب‌ترین بخش‌ها برای جذب شرکای خارجی است. ایران همچنان بخشی از مزیت‌های رقابتی خود در این صنعت را حفظ کرده است.
در واقع، با قوی‌تر شدن اقتصاد و افزایش ارتباط با سایر کشورها، هزینه تهاجم به ایران — جدا از قدرت بازدارندگی و پاسخی که دریافت می‌کنند — بیش از گذشته خواهد شد.
برای عضویت در کانال رصد روز کلیک کنید
