به گزارش رصد روز، ابراهیم حاتمی کیا در واکنش به ترور اسماعیل هنیه نوشت: قاتلان بچه کش صهیونیست، با کشتن میهمان عزیز ما و عزیز مردم مظلوم فلسطین دکتراسماعیل هنیه در قلب حریم کشورمان، بیتردید آخرین میخ را برتابوت خود کوبیدند.
این کارگردان سینمای ایران، نوشت:
«هو الجبار المنتقم!
مردمان ایران زمین؛ فارغ از قومیت، زبان و مذهبشان، از دیرباز دربین ملل پنج قاره جهان به یک خصلت شهره بودهاند: “میهمان نوازی”!
قاتلان بچهکش صهیونیست، با کشتن میهمان عزیز ما و عزیز مردم مظلوم فلسطین دکتر اسماعیل هنیه (رییس دفتر سیاسی جنبش مقاومت اسلامی فلسطین «حماس») در قلب حریم کشورمان، بیتردید آخرین میخ را برتابوت خود کوبیدند.
پس سزاوار است که منتظر خونخواهی ملت به سوگ نشسته ایران در عزای میهمان مظلوممان بمانند.
کلوخ انداز را؛ پاداش سنگ است!
موعدناألصبح؛ألیس ألصبح بقریب.»
ابراهیم حاتمیکیا (زادهٔ ۱ مهر ۱۳۴۰) فیلمساز اهل ایران است. او دانشآموختهٔ رشته سینما (گرایش فیلمنامهنویسی) از دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر است.او فعالیتهای سینمایی خود را با ساخت فیلمهای کوتاه و مستند در رابطه با سینمای جنگ آغاز کرد. او برای ساخت فیلم آژانس شیشهای (۱۳۷۶) جایزهٔ بهترین فیلمنامه و کارگردانی را از شانزدهمین جشنواره فیلم فجر دریافت کرد. حاتمیکیا سه بار برای فیلمهای آژانس شیشهای، به رنگ ارغوان (۱۳۸۳) و به وقت شام (۱۳۹۶) موفق به کسب سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی جشنواره فیلم فجر شدهاست. همچنین وی برای فیلم روبان قرمز (۱۳۷۷) نامزد جایزه صدف طلایی جشنواره فیلم سنسباستین شد.
در سال ۱۳۹۳، حاتمیکیا یکی از نُه سینماگری بود که نشان افتخار جهادگر عرصه فرهنگ و هنر برای یک عمر فعالیت را دریافت کرد. او در رأیگیری از ۵۵ فیلمشناس ایرانی در سال ۱۳۸۱ به عنوان یکی از ده فیلمساز برتر تاریخ سینمای ایران شناخته شد و همچنین در سال ۱۳۹۴، در نظرسنجی ۴۳ منتقد برای بهترین کارگردانان پس از انقلاب ۱۳۵۷ در رتبهٔ چهارم قرار گرفت.
دوران کاری
۱۳۷۱–۱۳۵۸: آغاز کار و سینمای دفاع مقدس
حاتمیکیا فعالیت در عرصهٔ سینما را از پایه آغاز کرد. فیلم پویانمایی موعود و دو فیلم ۱۶ میلیمتری به نامهای صراط (۱۳۶۳) و طوق سرخ (۱۳۶۴) از جمله دستگرمیهای او برای ورود به سینمای حرفهای بود. وی ساخت فیلم بلند را با هویت (۱۳۶۵) آغاز کرد.این فیلم داستان مصدومی است که بهاشتباه مجروح جنگی قلمداد میشود و بستریشدن او در کنار رزمندگان، در او تحولی به وجود میآورد. هرچند هویت فیلم مهمی نبود ولی برخی منتقدان بارقههایی از استعداد را در آن دیدند. این فیلم در سینما اکران نشد و فقط از تلویزیون پخش شد. دیدهبان (۱۳۶۷) در دوران پایانی جنگ ساخته شده بود. این فیلم به دنیای درونی و باورهای شخصی یک رزمنده ساده و معمولی پرداخته بود که با قهرمانهای آثار جنگی در آن سالها، بسیار متفاوت بود. فیلمهای جنگ در آن سالها بیشتر دارای سویه تبلیغاتی و شعاری بود که انگار برای روحیه دادن به مخاطبان و رزمندگان ساخته میشد اما حاتمیکیا در مهاجر (۱۳۶۸) نشان داد که بهجای قهرمانسازیهای صوری، به قدرت درونی و معنوی قهرمانهای قصهاش میپردازد. وصل نیکان (۱۳۷۰) دومین تجربهٔ شهری حاتمیکیا بود. این فیلم نتوانست نظر منتقدان و تماشاگران را جلب کند. از کرخه تا راین (۱۳۷۱) تجربهٔ دیگر حاتمیکیا در عرصهٔ فضای شهری و ملودراماتیک بود. به نظر جابر قاسمعلی، منتقد سینما، حاتمیکیا که تکنیکهای سینمایی را نیز فرا گرفته بود، با انتخاب درست نماها، بازیگران و عوامل و نیز ایجاد صحنههای اثرگذار، جواب خود را هم از منتقدان و هم از تماشاگران میگیرد.
حاتمی کیا در ۱ مهر ۱۳۴۰ در یک خانواده با اصالت آذری» در تهران متولد شد. باورها و اعتقادات مذهبی خانواده مانع از راهیابی وی به سینما میشد. آزادی دوران جوانی و مصادف شدن با انقلاب اسلامی دو عاملی بود که او را به سوی سینما سوق داد. او فعالیتهای سینماییاش را از سال ۱۳۵۹ با نوشتن فیلمنامه و کارگردانی فیلمهای کوتاه در فضای جبهه و جنگ آغاز کرد. حاتمی کیا در سال ۱۳۶۵ نخستین فیلم بلند خود را به نام هویت برای شبکه دوم سیما ساخت که میکوشید تصویری واقع گرایانه از گرایشهای سیاسی آن دوران پرآشوب ارائه دهد. پس از ساخت این فیلم، خسرو دهقان منتقد سینما استعداد حاتمی کیا را کشف کرد و در یکی از نشریات سینمایی نوشت، فیلمساز خوشقریحهای دارد وارد سینما میشود. حاتمی کیا در سال ۱۳۶۷ در دوره فیلمنامهنویسی دانشگاه هنر تهران شرکت میکند و در سال ۱۳۷۲از پایاننامه خود با موضوع نئورئالیسم در سینمای ایتالیا دفاع میکند.