در میانه‌ی یکی از سیاسی‌ترین دوره‌های تاریخ معاصر ایالات متحده، ستاره‌ی سرشناس سینما، پدرو پاسکال، با پیامی صریح و بی‌پرده، سکوت را شکست. او در نشست خبری فیلم جدید آری آستر در جشنواره کن، تأکید کرد: «بجنگید. نگذارید آن‌ها پیروز شوند.»
به گزارش رصد روز، روز جمعه، در جریان نشست خبری فیلم جدید Eddington(ادینگتون) به کارگردانی آری آستر در جشنواره کن، پدرو پاسکال، بازیگر برجسته‌ی این فیلم در پاسخ به پرسشی درباره آشوب‌های سیاسی اخیر در آمریکا، موضعی تند و شفاف گرفت و گفت: «ترس، همان چیزی‌ست که آن‌ها را پیروز می‌کند. به آن‌هایی که می‌خواهند شما را بترسانند، باج ندهید. مبارزه کنید. خودتان باشید و روایت‌تان را ادامه دهید. اجازه ندهید آن‌ها برنده شوند.»
فیلم Eddington(ادینگتون)، تولید تازه A۲۴، برای نخستین‌بار پنج‌شنبه شب در جشنواره به نمایش درآمد و با استقبال ایستاده‌ی پنج دقیقه‌ای تماشاگران همراه شد؛ لحظه‌ای که واکنش احساسی واکین فینیکس، دیگر بازیگر اصلی فیلم، را نیز در پی داشت.
این فیلم جسورانه، که به‌صراحت جنبش MAGA و فضای دوقطبی آمریکا را به نقد می‌کشد، در بحبوحه همه‌گیری کووید ۱۹ در مه ۲۰۲۰ روایت می‌شود. داستان حول تقابل میان کلانتر شهری کوچک (با بازی فینیکس) و شهردار (با بازی پاسکال) می‌چرخد؛ تنشی که شهر را به آستانه‌ی فروپاشی اجتماعی می‌برد و همسایه را علیه همسایه می‌شوراند.
دیگر بازیگران فیلم شامل اما استون، آستین باتلر، لوک گرایمز، دیردر اوکانل، مایکل وارد و کلیفتون کالینز جونیور هستند.
پاسکال که خود از خانواده‌ای پناه‌جو از شیلی‌ست، در پاسخ به پرسشی درباره‌ی سیاست‌های مهاجرتی دونالد ترامپ، از اضطراب درونی‌اش برای ورود به این موضوع گفت: «صادقانه بگویم، این موضوع آن‌قدر سنگین است که حس می‌کنم نمی‌توانم به‌درستی درباره‌اش صحبت کنم. فقط می‌دانم که می‌خواهم مردم در امنیت باشند. من یک مهاجرم؛ والدینم پناه‌جوی سیاسی بودند. اگر آن پناهندگی در دانمارک و بعد آمریکا نبود، نمی‌دانم چه بر سرمان می‌آمد. من حامی آن نوع از حمایت‌ها هستم. راستش را بخواهید، آن‌قدر از این سؤال می‌ترسم که حتی یادم نمی‌آید دقیقاً چه بود.»
آری آستر، کارگردان فیلم، گفت که نگارش فیلمنامه را «در وضعیتی از ترس و اضطراب نسبت به جهان» آغاز کرده است.
او توضیح داد: «می‌خواستم نشان بدهم که زندگی در دنیایی که هیچ توافقی درباره واقعیت در آن وجود ندارد، چه حسی دارد. در ۲۰ سال گذشته، وارد دوران فردگرایی افراطی شده‌ایم. دوران درک مشترک از جهان، که زمانی در دموکراسی‌های لیبرال وجود داشت، به پایان رسیده. پاندمی کووید برای من لحظه‌ای بود که آن پیوند برای همیشه گسسته شد.»
پاسکال اعتراف کرد که فیلمنامه برایش آن‌قدر تأثیرگذار بوده که نمی‌توانست بخشی از پروژه نباشد. او در این رابطه گفت: ««احساس کردم انگار برای اولین‌بار یک نفوذی از درون سیستم آمده و گفته: ببینید، این واقعیت ماست. و این برایم تکان‌دهنده بود. حتی تا زمانی که فیلم را ندیدم، نمی‌دانستم چرا این‌قدر برایم مهم بود.»
Eddington(ادینگتون) تاکنون واکنش‌های مثبتی در پی داشته. اوون گلیبرمن، منتقد ورایتی، این اثر را «تریلری بی‌پروایانه با پس‌زمینه‌ی وسترن» خوانده که تلاش دارد «حس واقعیتِ در حال زوال در آمریکای امروز» را به تصویر بکشد.
او می‌نویسد: «درحالی‌که این فیلم کمدی نیست، اما چهره‌ای خشمگین، تاریک و شاید دیوانه‌وار از آمریکای جدید را با لحنی سرد و هولناک نمایش می‌دهد؛ جامعه‌ای دگرگون‌شده که به‌صورت کامل بازآفرینی شده است.»
