در بخشی از این پژوهش محققان ۱۲۰ دانشجوی زن سال اولی را در شش ماه اول ورود به دانشکده در آزمایش گام‌شماری شرکت دادند و از آنان خواستند به مدت ۲۴ هفته، شش روز هفته ۱۰ هزار، ۱۲ هزار و ۵۰۰ یا ۱۵ هزار گام در روز پیاده‌روی کنند.
این پژوهشگران علاوه بر گام‌شماری، میزان کالری مصرفی و وزن این دانشجویان را نیز تحت نظر گرفتند.
با توجه به این یافته‌ها که در نشریه «Journal of Obesity» منتشر شد، شمار گام‌ها مانع افزایش وزن دانشجویان نشد، حتی در کسانی که ۱۵ هزار گام در روز راه رفته بودند.
برعکس، پژوهشگران در پایان این پژوهش دریافتند وزن این دانشجویان به طور متوسط حدود یک کیلو و ۶۰۰ گرم افزایش یافته است، تقریباً همان وزنی که معمولاً دانشجویان سال اول به گواه پژوهش‌های قبلی اضافه می‌کنند.
این پژوهشگران نوشته‌اند: «کم نشدن وزن دانشجویان در هیچ‌یک از گروه‌ها با شمار گام‌های مختلف تعجب‌آور بود، زیرا فعالیت جسمی با پیاده‌روی بیشتر می‌شود و با افزایش فعالیت جسمی فرد انرژی بیشتری صرف می‌کند و تعادل انرژی در بدنش دستخوش تغییر می‌شود.»
بروس بیلی استاد علوم ورزشی دانشگاه بریگهام یانگ و سرپرست این پژوهش از این یافته‌ها نتیجه گرفت: «ورزش به‌تنهایی همیشه مؤثرترین راه کاهش وزن نیست.
شاید گام‌شماری در افزایش فعالیت جسمی اثرگذار باشد، اما پژوهش ما نشان داد این کار باعث ثابت نگه داشتن وزن یا جلوگیری از افزایش وزن نمی‌شود.»
اما این محققان گوشزد کرده‌اند که افزایش شمار گام‌ها در مجموع بر «الگوهای فعالیت جسمی» دانشجویان اثر مثبتی داشت و گفتند: «ممکن است برای سلامت عاطفی یا جسمی نیز مفید باشد.»
بیلی نوشت: «بزرگ‌ترین فایده گام‌شماری تغییر سبک زندگی بی‌تحرک افراد است. این روش شاید به‌تنهایی باعث کاهش وزن نشود اما پیاده‌روی بیشتر، همیشه برای سلامتی آدم بهتر است.»
تحقیقات پیشین راجع به روزی ده هزار گام نیز نشان داده بود این روش اثری بر وزن افراد ندارد و انواع دیگر ورزش اغلب مفیدتر است.
