در سال‌های گذشته ایران توانسته به تولید پارچه تنوع زیادی ببخشد و به تولید انبوه پارچه‌های مختلف برسد، به طوری که صنعت نساجی علاوه بر عدم نیاز به واردات برخی پارچه‌ها به صادرات برخی پارچه نیز روی آورده است. اما برخی تصمیمات غیرکارشناسی د...
به گزارش رصد روز، واردات چشمگیر پارچه در سال‌های اخیر موضوعی است که باعث نگرانی تولیدکنندگان داخلی شده است. این اتفاق علاوه‌بر ضربه زدن به کارگران و صنعت نساجی درنهایت به اقتصاد کشور نیز آسیب خواهد زد. نگاهی به تاریخچه صنعت نساجی در ایران نشان می‌دهد دوران اوج این صنعت به سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ بازمی‌گردد. زمانی که دولت با هدف صنعتی کردن نساجی در ایران دست به احداث کارخانه‌هایی پیشرفته و مدرن زد و از این زمان صنعت نساجی ایران به عنوان یک صنعت برتر در جهان شناخته شد.
در سال‌های گذشته ایران توانسته به تولید پارچه تنوع زیادی ببخشد و به تولید انبوه پارچه‌های مختلف برسد، به طوری که علاوه‌بر عدم نیاز به واردات برخی پارچه‌ها به صادرات برخی پارچه‌ها نیز روی آورده است. شرکت‌های گوهر‌بافت، یزد‌بافت، شرکت پر، شرکت بهارجین اصفهان، شرکت ستاره سهیل و شرکت ناز حریر خراسان ازجمله شرکت‌های موفق در حوزه تولید پارچه محسوب می‌شوند.
در سال‌های اخیر اما برخی تصمیمات غیرکارشناسی در این حوزه باعث شده است واردات بالای پارچه به تولید داخلی این کالا آسیب بزند. پارچه با میزان مصرف سالانه حدود ۶۰۰ هزار تن یکی از کالا‌های پرکاربرد در بازار داخلی کشور محسوب می‌شود. شجاع‌الدین امامی‌رئوف، دبیر انجمن صنایع نساجی ایران، اردیبهشت‌ماه سال جاری در رابطه با این موضوع گفت: «مصرف سالانه پارچه کشور حدود ۶۰۰ هزار تن است که ۷۵ درصد آن در داخل تولید می‌شود.»
مصرف ۶۰۰ هزار تنی این کالا و تولید ۷۵ درصدی آن در داخل کشور به وضوح نشان‌دهنده ظرفیت بالای صنعت نساجی برای توسعه، گسترش و رسیدن به خودکفایی در این زمینه است. با وجود این ظرفیت بالا در صنعت نساجی اما در سال‌های اخیر شاهد افزایش چشمگیر واردات پارچه به کشوریم، به طوری که در سال ۱۴۰۰، واردات این کالا رشد ۱۰۰ درصدی را به ثبت رسانده است.
براساس آمار‌های انجمن نساجی ایران، میزان واردات پارچه طی سال‌های ۱۳۹۱ الی ۱۳۹۶ روند نسبتاً طبیعی را پشت‌سر گذاشته است. در سال ۱۳۹۷ در پی اعمال تحریم‌ها علیه ایران، میزان واردات پارچه به لحاظ ارزشی به ۳۳۱ میلیون دلار رسید، رقمی که در سال ۱۳۹۵ حدود ۵۰۶ و در سال ۱۳۹۶ حدود ۴۶۰ میلیون دلار بود.
در ادامه با تصویب شدن قانون «حداکثر استفاده از توان تولیدی و خدماتی کشور و حمایت از کالای ایرانی» در بهار سال ۱۳۹۸ توسط مجلس شورای اسلامی، بار دیگر واردات پارچه کاهش یافت. به طوری که از ۳۷۷ میلیون دلار در سال ۱۳۹۸ به ۳۲۳ میلیون دلار در سال ۱۳۹۹ رسید.
در دی‌ماه سال ۱۳۹۹، مجلس شورای اسلامی با اتخاذ یک تصمیم عجیب، واردات این کالا را آزاد کرد. تخصیص ارز نیمایی به واردکنندگان در ابتدای سال ۱۴۰۰ نیز به‌عنوان یک مکمل در کنار آزادسازی واردات قرار گرفت و درنهایت، میزان واردات این کالا به لحاظ ارزشی از ۳۲۳ میلیون دلار در سال ۱۳۹۹، به بیش از ۷۵۰ میلیون دلار در پایان سال ۱۴۰۰ رسید. یعنی رشد بیش از ۱۳۲ درصدی واردات تنها در ۳۶۵ روز. پس از آن نیز واردات پارچه با همین شیب تندی که در پیش گرفته بود ادامه‌دار شد و در سال‌های ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲، به ترتیب به ۶۸۵ و ۸۳۶ میلیون دلار رسید.
بر اساس جدیدترین آمار‌های انجمن نساجی ایران، میزان واردات پارچه در شش ماه ابتدای سال جاری نسبت به مدت مشابه قبل، به ترتیب در وزن و ارزش، افزایش ۱۸ و ۲۶ درصدی را تجربه کرده و مقدار آن ۴۳۶ میلیون دلار بوده، رقمی که به اندازه کل واردات در دوازه‌ماهه سال‌های ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۹ است.
روند واردات بالای پارچه همچنان ادامه دارد و با سرعت بیشتری در حال نابود کردن صنعت نساجی ایران و تولیدکنندگان داخلی است. بر اساس پیش‌بینی‌ها، اگر واردات با همین روند در شش ماهه دوم سال‌جاری نیز ادامه داشته باشد، تا پایان سال مجموع واردات به حدود ۹۰۰ میلیون دلار خواهد رسید.
برای عضویت در کانال رصد روز کلیک کنید
