به گزارش رصد روز، حواشی بازی هفته گذشته پرسپولیس و تراکتور آنقدر زیاد بود که پای مقامات بالای دولتی را هم به ماجرا باز کرد.
غیر از یک فایل تصویری یک دقیقهای که از مسعود پزشکیان منتشر شد و او در مورد این حواشی ابراز تاسف میکرد، احمد دنیامالی، وزیر ورزش و جوانان هم در یک مصاحبه به صورت مفصلتر به موضوع پرداخت.
اگر از ابراز تاسف او نیز بگذریم، وارد بخشی میشویم که وزیر ورزش صراحتا وارد داستان اختلاف علیرضا بیرانوند با هواداران پرسپولیس شده و آشکارا جانب دروازهبان تیم ملی را گرفته است: «وقتی بازیکنی از یک تیم جدا شده است، حق او بوده و نباید اذهان عمومی را تشویش کنیم. این رفتار در شأن ورزش ما نیست.» بهطور کلی اینطور به نظر میرسد که وزیر محترم ورزش در حال سادهسازی داستان بیرانوند هستند و تمام موضوع نمیتواند همین دو خط باشد.
نکته اول اینکه بحث پرسپولیسیها با بیرانوند جدا شدن نیست، بلکه چگونه جدا شدن است. به عنوان مثال در همین مسابقه، مهدی ترابی و دانیال اسماعیلیفرد هم در حالی با پیراهن تراکتور رودرروی پرسپولیس قرار گرفتند که درست مثل خود بیرانوند در تابستان از این تیم به آن تیم رفته بودند. با این وجود حساسیت چندانی در مورد آنها به وجود نیامد. چرا؟ چون حاشیه آنچنانی نداشتند. مورد بیرو، اما فرق داشت. او تابستان سال گذشته هم قراردادش با پرسپولیس را بهطور یکطرفه فسخ کرد و پای میز مذاکره با استقلال رفت. در این فصل هم همان سناریو تکرار شد و نهایتا گلر تیم ملی سر از تراکتور در آورد. او به همین مقدار هم بسنده نکرد و بارها حرکات و رفتارهای تحریکآمیز علیه هواداران تیم سابقش انجام داد؛ از گردنکشی در مقابل حکم کمیته انضباطی که: «۲۰میلیارد جریمه را نمیدهم» تا این ادعای جنجالی که برای جدایی به هیاتمدیره پرسپولیس پنج میلیارد تومان شیرینی داده است. در حقیقت هیزمهای این آتش را خود بیرو از مدتها قبل روی هم انباشته بود.
نکته دوم، اما به عرف فوتبال حرفهای مربوط میشود. طبیعتا هیچ انسان باادب و باشرفی از فحاشی، مخصوصا از نوع خانوادگی و ناموسی آن دفاع نمیکند و این مطلب هم هرگز قصد انجام چنین کاری را ندارد. با این حال اصل استقبال منفی و سنگین از بازیکنانی که به اصطلاح پیراهنشان را به پول فروختهاند، همه جای دنیا وجود دارد. کلاسیکترین نمونه از این دست، آن جهنمی بود که در نوکمپ علیه لوییس فیگو ایجاد شد و هواداران بارسلونا به سمت هافبک پیشین خودشان و ستاره پیوسته به رئال مادرید، حتی کله خوک هم پرتاب کردند. مشابه چنین استقبالی در میلان از دوناروما به خاطر پیوستن او به پاریسنژرمن صورت گرفت و حتی دامنه آن به مسابقات ملی کشید. پس این فوتبال است. کاریاش هم نمیشود کرد.
نکته سوم هم به ناتوانی فدراسیون فوتبال در اقناع افکار عمومی در این پرونده مربوط میشود. روشن است که فسخ یکطرفه بیرو با پرسپولیس قانونی نبوده و خود فدراسیون هم او را محکوم کرد، اما کم و کیف آن محکومیت که به جریمه مالی و یک محرومیت تعلیقی خلاصه شد، واقعا کافی به نظر نمیرسید. بعدتر هم ادعای صریح او در مورد شیرینی دادنش برای جدایی از پرسپولیس را مصداق «رشوه» ندانستند و از آن پرونده هم تبرئه شد؛ بنابراین عجیب نبود که هواداران تصور کنند نسبت به آنها ظلم شده و چنین واکنشهایی نشان بدهند. منصفانه باید گفت در این پرونده، مردم متهمان آخرند!
باشگاه فوتبال پرسپولیس که بهطور خلاصه پرسپولیس نیز نامیده میشود، یک باشگاه فوتبال حرفهای در ایران است که در دیماه ۱۳۴۲ در شهر تهران پایهگذاری شد. این باشگاه زیرمجموعهٔ باشگاه فرهنگی ورزشی پرسپولیس است و مالکش وزارت ورزش و جوانان است. پرسپولیس با کسب ۳۸ عنوان قهرمانی رسمی و ۲۸ جام کشوری، پرافتخارترین باشگاه تاریخ فوتبال ایران محسوب میشود.
پرسپولیس پس از سال ۱۳۴۷، در تمامی ادوار برگزارشده در بالاترین سطح لیگ فوتبال ایران حضور داشته است و تنها تیم باشگاهی فوتبال ایران است که هرگز به دستهٔ پایینتر سقوط نکرده است. این باشگاه یکی از پرافتخارترین و پرهوادارترین باشگاه فوتبال در آسیا است و شهرآورد این تیم با استقلال، مهمترین بازی باشگاهی در ایران است. همچنین طبق گزارش کنفدراسیون فوتبال آسیا، پرسپولیس بهعنوان پرهوادارترین تیم فوتبال آسیا شناخته شده است و پس از آن دالیان چین و الهلال عربستان در رتبههای بعدی قرار دارند.شبکه ورزشی «ایاسپیان» در سال ۲۰۱۲، نیز در گزارشی از باشگاههای پرهوادار آسیا، این باشگاه را بالاتر از دیگر باشگاههای آسیایی، پرهوادارترین باشگاه فوتبال آسیا معرفی کرد.
پرسپولیس از آغاز تاریخ خود، موفق به کسب پانزده قهرمانی در لیگ فوتبال ایران،هفت قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایران، پنج قهرمانی در سوپر جام فوتبال ایران شش قهرمانی در جام باشگاههای تهران، دو قهرمانی در جام حذفی تهران، یک قهرمانی در جام شهید اسپندی یک قهرمانی در مسابقات انتخابی آسیا یک قهرمانی در جام برندگان جام آسیا یک عنوان نایبقهرمانی در جام برندگان جام آسیا،دو عنوان نایبقهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا،سه عنوان سومی در جام باشگاههای آسیا،مهمترین قهرمانیها و افتخارات باشگاه پرسپولیس هستند. باشگاه پرسپولیس از ابتدای تأسیس خود تاکنون موفق به کسب ۳۸ جام رسمی و ۲۸ جام کشوری شده و از این حیث پرافتخارترین باشگاه فوتبال ایران محسوب میشود. باشگاه پرسپولیس با کسب ۱۵ عنوان قهرمانی در ادوار لیگ فوتبال ایران، ۷ قهرمانی در جام حذفی ایران و ۵ قهرمانی در سوپر جام ایران پرافتخارترین باشگاه در این سه جام است. باشگاه پرسپولیس با دو بار حضور در فینال و سه بار حضور در نیمه نهایی پرافتخارترین باشگاه ایرانی در فرمت لیگ قهرمانان آسیا است. تیم پرسپولیس شش بار در فینال سوپر جام فوتبال ایران و نه بار در فینال جام حذفی ایران حضور داشته است. پرسپولیس چهار بار در فینال تورنمنتهای مختلف آسیایی (دو بار فینال لیگ قهرمانان آسیا، دو بار فینال جام برندگان جام آسیا) حضور داشته است. پرسپولیس سه بار در دهههای ۷۰ و ۹۰ و ۱۴۰۰ موفق به کسب دوگانه در فوتبال ایران (قهرمانی همزمان لیگ ایران و جام حذفی ایران) در طول یک فصل شده و از این حیث در فوتبال ایران رکورددار است. باشگاه پرسپولیس نخستین باشگاه در فوتبال ایران بوده که دو بار در دهههای ۹۰ و ۱۴۰۰ بهطور همزمان موفق به کسب سهگانه در فوتبال ایران (قهرمانی همزمان لیگ ایران، جام حذفی ایران و سوپر جام ایران) در یک فصل شده و از این حیث رکورددار در فوتبال ایران است. باشگاه پرسپولیس ۹ بار در نیمه نهایی تورنمنتهای مختلف آسیایی (سه بار لیگ قهرمانان آسیا، چهار بار جام باشگاههای آسیا، دو بار جام برندگان جام آسیا) حضور داشته است.باشگاه پرسپولیس با هشت قهرمانی در لیگ برتر خلیج فارس دارای بیشترین تعداد عنوان قهرمانی بوده و از این حیث رکورددار در فوتبال ایران است. باشگاه پرسپولیس، بهعنوان نخستین و تنها باشگاه ایرانی موفق به کسب پنج قهرمانی پیاپی در لیگ برتر ایران، پنج قهرمانی پیاپی در جام باشگاههای تهران و چهار قهرمانی پیاپی در سوپر جام ایران شده است. باشگاه پرسپولیس با کسب یک قهرمانی و یک نایبقهرمانی، پرافتخارترین باشگاه ایرانی و سومین تیم پرافتخار در جام برندگان جام آسیا محسوب میشود. علی دایی، مهدی مهدویکیا و علی کریمی سه تن از بازیکنان پرسپولیسی هستند که تاکنون بازیکن فوتبال سال آسیا شدهاند. مالک باشگاه پرسپولیس پیش از انقلاب علی عبده بود.