به گزارش رصد روز، اسفندیار منفردزاده آهنگساز مقیم سوئد، ادعاهای داریوش اقبالی بابت زندانی شدن بخاطر خواندن ترانه «بوی گندم» را تکذیب کرد.
منفردزاده در گفتگو با اندیشه تیوی گفته: داریوش قبل از انقلاب ترانه هایی به نامهای «پریا»، «کوچه بن بست» و «علی کنکوری» خواند که مضمونی سیاسی داشتند. ساواک او را فراخواند و بعد از نصیحت او را آزاد گذاشت. داریوش هیچگاه زندانی نشد. دستگیریاش فقط جنبه ارشاد داشت.
آهنگساز فیلمهای «قیصر» و «رضا موتوری» ادامه داد: اینکه داریوش گفته چند ماه زندان انفرادی بوده عقلا و منطقا درست نیست چون او را برای کار دیگری گرفتند و اگر به فرض شش ماه زندان بوده چه کسی همبند او بوده؟ دوستی؟ رفیقی؟ …
آهنگساز «طوقی»، «خاک» و «ماهیها در خاک میمیرند» تاکید کرد: من مطلقا حرف داریوش را نمیپذیرم چون قبل از انقلاب کسی را به جرم خواندن زندانی نمی کردند. البته دستگیر میکردند ولی بعد از ارشاد آزاد می کردند.
او که سالهاست مقیم سوئد است، با ذکر خاطره ای از خودش گفت: مثلا بابت همین قطعه «جمعه» و قطعه ای که به زعم دوستان برای خسرو گلسرخی خوانده شد من و فرهاد دستگیر شدیم اما با اندکی ارشاد خیلی زود آزاد شدیم. به هر حال من گفته های داریوش را خلاف واقع می دانم و چنین چیزی که او ماهها در بند بوده، دروغ است.
داریوش اقبالی (زادهٔ ۱۵ بهمن ۱۳۲۹ در تهران) که با نام داریوش شناخته میشود، خواننده، بازیگر و فعال اجتماعی ایرانی است، که در سبک موسیقی پاپ و راک فعالیت میکند. جنس صدای وی باس است. داریوش عضو سازمان عفو بینالملل است.
زندگی
کودکی و جوانی
دوران کودکی او در میانه، کرج و استان کردستان گذشت. پدرش، محمود اقبالی، از ملاکان شهرستان میانه بود. نخستین بار در ۹ سالگی در جشنی در مدرسهاش در محله شهرآرا به روی صحنه رفت. او دوران متوسطه را در دبیرستانهای فارابی، کرج، رازی و دبیرستان آزادگان تهرانپارس گذراند و در مراسم و همایشها برنامههای هنری اجرا میکرد.
او در سال ۱۳۴۹ با حسن خیاطباشی آشنا شد و همین آشنایی موجب ورود رسمی داریوش به موسیقی حرفهای شد. در همین سال او در ۱۹ سالگی با ترانهٔ به من نگو دوست دارم با آهنگسازی مصطفی جاویدان، به شهرت رسید. نخستین کار مستقل او به نام «نبسته پیمان» با ترانهای از علی گزرسز (رها) و ملودی خودش است.
پیش از انقلاب
داریوش در نظرسنجی مجله جوانان در سال ۱۳۵۶ به عنوان محبوبترین خواننده ایران برگزیده میشود. داریوش همکاری با شماری از چهرههای سرشناس موسیقی پاپ ایران مانند منوچهر چشمآذر، بابک بیات، فرید زلاند، واروژان، پرویز مقصدی ،بابک افشار، آندرانیک آساطوریان و صادق نوجوکی را نیز در کارنامه خود دارد. ایرج جنتی عطایی، شهیار قنبری، احمد شاملو و اردلان سرفراز نیز از جمله مشهورترین ترانهسرایانی هستند که در این دوره با داریوش همکاری داشتهاند.
در دوران جوانی
زندان
داریوش در دوران پهلوی و به علت خواندن آهنگهای سیاسی مانند جنگل، بنبست، بوی گندم، علی کنکوری و گل بارونزده، چندین بار دستگیر و زندانی شد. نخستین بار او، بنا به گفته پرویز ثابتی، با دستور شاه دستگیر و پس از دستگیری به مدت ۶ ماه در انفرادی نگاه داشته و پس از ۹ ماه حبس آزاد شد. او مجموعاً مدت ۲۶ ماه در دوران سلطنت محمدرضا پهلوی زندانی بود.
اعتیاد
داریوش پس از سالها اعتیاد، در سال ۲۰۰۰ (۷۹–۱۳۷۸) سرانجام تصمیم به ترک اعتیاد گرفت. ترانهٔ معجزه خاموش اشارهای به همین نقطهٔ عطف در زندگی اوست. اولین برنامه رسمی داریوش به نام آینه در رادیو AFN بود و در سال ۲۰۰۳ سایت بهبودی را که اولین وبگاه ایرانی برای کمک به معتادان و خانوادههای آنها بود، راهاندازی کرد و سپس با همکاری دو پزشک، بنیادی به نام آینه را تأسیس نمود تا به یاری معتادان برود. گفته میشود از زمان تأسیس این بنیاد تاکنون نزدیک به ۴۰ هزار نفر ترک اعتیاد کردهاند. بعد از رادیو او تصمیم به گسترش کار خود میگیرد و برنامه آینه را در تلویزیونهای ۲۴ ساعته ادامه میدهد، او همچنین در همایشها و کنفرانسهای متعدد ترک اعتیاد، شرکت کرده است.
فعالیت اجتماعی
بنیاد آینه
بنیاد آینه، با هدف یاریرسانی به معتادان، بیشتر با کمک افرادی که خود زمانی معتاد بودهاند، فعالیت میکند. این بنیاد به همت داریوش اقبالی، تأسیس شد. این بنیاد یک پایگاه اینترنتی دارد که به بخشهای مختلف تقسیم شده است. در این پایگاه برنامههای رادیویی و تلویزیونی نیز تهیه و پخش میشود. علاوه بر این، بنیاد آینه سمینارهای مختلفی را نیز جهت پرداختن به مسائل اعتیاد، معتادان و خانوادههای آنها برگزار میکند.
بشردوستی
داریوش عضو سازمان عفو بینالملل است. وی به جز اهمیت به ترک اعتیاد و رهایی به مسائل اجتماعی، پناهجویان ایرانی، گروههای جوامع اقلیت و کودکان کار نیز توجه دارد. وی در سالهای اخیر با کمک دانشجویان کمپین حمایت از این افراد را تأسیس نمود.