در گزارش فوق آمده است که طی سال‌های ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۳ (نسبت به سال ۱۳۵۹)، سال ۱۳۶۵ (نسبت به سال ۶۴) و در سال ۱۳۶۸ (نسبت به سال ۱۳۶۷)، حداقل دستمزد افزایش نداشته؛ یعنی رشد صفر درصدی را ثبت کرده است. اما با تصویب قانون کار و تعیین چارچوب برای تعیین حداقل دستمزد، حداقل دستمزد طی سال‌های ۱۳۶۹ تا ۱۳۹۸ به‌طور متوسط رشدی برابر ۲۴.۲ درصدی داشته است. از آنجایی که میانگین نرخ تورم ۲۱.۸ درصد بوده، بنابراین میانگین نرخ رشد حداقل دستمزد طی این دوره بیشتر از میانگین نرخ تورم بوده است.
روند رشد دستمزد قبل و بعد از انقلاب
بخش دیگری از گزارش مرکز پژوهشهای مجلس به بررسی روند دستمزد حقیقی قبل از انقلاب اختصاص دارد. بر اساس این گزارش، رشد دستمزد حقیقی در سال ۵۴ مثبت بوده، اما در ادامه و در سال‌های ۵۵ و ۵۶ رشد منفی شده است. اما دستمزد حقیقی به تبع افزایش یکباره دستمزد اسمی در سال ۱۳۵۸ نسبت به سال ۱۳۵۷، افزایشی حدود ۱۵۰ درصدی داشته است.
همچنین رشد دستمزد حقیقی طی سال‌های ۵۹ تا ۶۳ و در سال‌های ۶۵ تا ۶۸ منفی بوده است. میانگین رشد دستمزد حقیقی طی دوره ۶۹ تا ۹۹ در حدود ۳.۲۳ درصد و طی دوره ۵۳ تا ۹۹ در حدود ۲.۵۴ درصد بوده است.
رشد دستمزد حقیقی طی سال‌های ۱۳۹۹ و ۱۴۰۰ به ترتیب منفی ۲۱.۲ و منفی ۷.۳ درصد بوده است.
در نمودار زیر نشان داده شده که حداق دستمزد حقیقی بعد از افزایشی که در سال ۵۸ داشته، وارد روند نزولی شده و تا سال ۶۸ کاهشی بوده است. بعد از این سال روند صعودی شده و در سال ۸۹ به اوج خود رسیده است.
در سال‌های ۹۰ اتفاقی که افتاده این بوده که با توجه به نرخ‌های بالای تورم، با وجود اینکه حداقل دستمزد با رشد قابل توجهی همراه بوده، رقم حداقل دستمزد حقیقی همچنان از سال ۱۳۸۹ پایین‌تر بوده است.
