جواد یحیوی در گفت‌وگویی ماجرای دنباله‌دار ممنوع‌الکاری خود در صداوسیما را بازگو کرد و گفت: هرجا که می‌توانستند من را حذف کنند می‌گفتند نباشم. حتی بیرون از صداوسیما به اماکن سپرده بودند که اجازه اجرای استیج هم به من داده نشود!
به گزارش رصد روز، از سن ۱۶ سالگی به انجمن سینمای جوان وارد شد و در ساخت بیش از ۵۰ فیلم مشارکت داشت؛ از همان‌جا هم عکاسی یاد گرفت. همین فضا او را به سمت رادیو و تلویزیون کشاند. بعد از این که مدتی کار رسانه‌ای انجام داد، متوجه شد که می‌تواند آبروداری کند، نه اینکه شاهکاری خلق کند.
او معتقد است که البته سازوکار رسانه هم طوری نیست که خلق شاهکار اصلا در آن ممکن باشد چرا که شکل برخورد ما و حاکمان و راهبران جامعه با محصولات رسانه‌ای و هنری و از اساس شکل برخورد، درست نیست. برخورد ما با رسانه مثل همان برخوردمان با بلندگوی مسجد است. در مواقع ضروری صدایش را زیاد می‌کنیم.
این‌ها را جواد یحیوی مجری سابق تلویزیون و بازیگر فعلی سینما و تئاتر می‌گوید؛ خود را این‌گونه معرفی می‌کند و در میان صحبت‌هایش به نکات منتقدانه‌اش هم اشاره می‌کند.
به نظر شما درست است که یک نفر به‌خاطر حرفی که زده یا فکری که داشته یا کنشگری سیاسی‌اش از حقوق مدنی و اجتماعی‌اش محروم شود؟ فکر می‌کنید این احکام و تصمیمات بازدارنده است و باعث عبرت‌گیری بقیه مردم می‌شود؟ یا فقط دودستگی را بیشتر می‌کند؟
ببینید باز داریم درباره لایه‌ای حرف می‌زنیم که اگر بخواهیم درست حقش را ادا کنیم باید خیلی چیزهای دیگر هم بگوییم. اما همین که من این‌جا نشسته‌ام و با دوستان اهل رسانه درحال گفت‌وگو هستم اما سوالی که پرسیده می‌شود همین‌قدر سوال بدیهی‌ای است و پاسخی بدیهی دارد نشان از چیست؟
مثل این است که من از تو بپرسم که چاقو ابزار آدم‌کشی است یا پوست کندن میوه؟ وقتی سوال آن‌قدر بدیهی است و جواب آن‌قدر روشن چه اتفاقی افتاده که ما این سوال را می‌پرسیم؟ معلوم است که چاقوکش‌ها زیاد شده‌اند؛ چون چاقوکشی زیاد شده پس این سوال مهم شده است. گفت‌وگوی ما نشان می‌دهد که ما کجاییم و در چه قهقرایی هستیم.
