مهاجرت در آسیا رشد ۷۴ درصدی داشت
در آسیا، جابه‌جایی بین‌المللی مهاجران بسیار متداول است. کشورهای صادرکننده پناهجو مانند عراق، پاکستان و ایران، خود میزبان پناهندگان نیز هستند.
در آسیا، جابه‌جایی بین‌المللی مهاجران بسیار متداول است. کشورهای صادرکننده پناهجو مانند عراق، پاکستان و ایران، خود میزبان پناهندگان نیز هستند.
به گزارش رصد روز، سوریه و افغانستان در سال ۲۰۲۰، بزرگ‌ترین کشورهای صادرکننده پناهنده در جهان بودند. تأثیر درگیری‌ها در سوریه بسیار واضح است. طبق گزارش سازمان بین‌المللی مهاجرت، پناهندگان از جمهوری عربی سوریه عمدتاً به ترکیه، لبنان و اردن وارد شده‌اند. به دلیل خشونت و آزار و اذیت مردم روهینگیا، میانمار، مبدأ سومین جمعیت پناهجو در منطقه و پنجمین تعداد آوارگان در سراسر جهان بود که اکثر این پناهندگان در بنگلادش میزبانی شدند.
پناهجویان افغانستانی نیز که تعداد آن‌ها از ۲.۷ میلیون در سال ۲۰۱۹ به ۲.۶ میلیون در سال ۲۰۲۰ کاهش یافته است، عمدتاً در پاکستان و جمهوری اسلامی ایران سکونت یافته‌اند. کشورهای صادرکننده پناهجو مانند عراق، پاکستان و جمهوری اسلامی ایران، خود میزبان پناهندگان نیز هستند.
افزایش غم‌انگیز مهاجرت
بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۱۸، تعداد مهاجران در سطح جهان تقریباً سه برابر شد (از ۲۱.۴ به ۷۰.۸ میلیون نفر). ۴۸ درصد از مهاجران بین‌المللی را زنان تشکیل می‌دهند و ۴۱ میلیون مهاجر زیر ۲۰ سال سن دارند. آسیا بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۰ با ۷۴ درصد بیشترین رشد را تجربه کرد (حدود ۳۷ میلیون نفر). اروپا با افزایش ۳۰ میلیونی، دومین رشد بزرگ، آمریکای شمالی ۱۸ میلیون و آفریقا افزایش ۱۰ میلیون مهاجر را در این دوره تجربه کرد. در سال ۲۰۲۰، تعداد مهاجران بین‌المللی در سراسر جهان به ۲۸۱ میلیون نفر رسید و ترکیه برای پنجمین سال متوالی، با بیش از ۳.۶ میلیون پناهنده عمدتاً سوری، بزرگ‌ترین مقصد مهاجرت در جهان بود.
در مقایسه با اندازه جمعیت هر منطقه، سهم مهاجران در اقیانوسیه، آمریکای شمالی و اروپا بالاترین است، جایی که مهاجران بین‌المللی به ترتیب ۲۲ درصد، ۱۶ درصد و ۱۲ درصد از کل جمعیت را تشکیل می‌دهند. در سال ۲۰۲۰، اقیانوسیه میزبان بیش از ۱۵۰۰۰۰ پناهجو بود. استرالیا بزرگ‌ترین کشور میزبان در منطقه بود. پناهجویان از طیف وسیعی از کشورها از جمله افغانستان، اندونزی، جمهوری اسلامی ایران و عراق آمده بودند.
اکثریت مردم به دلایل مربوط به کار، خانواده و تحصیل در سطح بین‌المللی مهاجرت می‌کنند. افراد دیگر خانه‌ها و کشورهای خود را به دلایل غم‌انگیز، مانند درگیری، آزار و اذیت و بلایای طبیعی ترک می‌کنند؛ اما کسانی که آواره می‌شوند، مانند پناهندگان، درصد نسبتاً کمی از مهاجران را تشکیل می‌دهند. به گفته سازمان بین‌المللی مهاجرت، برخی از آن‌ها در تلاش برای فرار از شرایط سخت اقتصادی هستند، در حالی که بسیاری از آن‌ها از درگیری، ناامنی یا آزار و اذیت فرار می‌کنند و شامل مهاجرانی از کشورهایی مانند افغانستان، عراق، پاکستان، جمهوری اسلامی ایران و جمهوری عربی سوریه می‌شوند.
