به گزارش رصد روز، در حالی رسانه‌های نزدیک به دولت با آب و تاب زیادی سفر ابراهیم رئیسی به سه کشور آفریقایی کنیا، اوگاندا و زیمبابوه را پوشش می‌دهند که اقتصاد بهم ریخته ایران به همکاری با کشور‌هایی نیاز دارد که بتوانند از پتانسیل لازم برای ...
به گزارش رصد روز، در حالی رسانه‌های نزدیک به دولت با آب و تاب زیادی سفر ابراهیم رئیسی به سه کشور آفریقایی کنیا، اوگاندا و زیمبابوه را پوشش می‌دهند که اقتصاد بهم ریخته ایران به همکاری با کشور‌هایی نیاز دارد که بتوانند از پتانسیل لازم برای تأثیرگذاری برخوردار باشند تا اقتصاد ایران با یک جهش مشخصی طی طریق کند.
اما دولت سیزدهم در ادامه مدیریت پر حرف و حدیثش همچنان تصمیم‌های بی فایده و بعضاً هم هزینه‌ساز می‌گیرد تا امیدواری نسبت به ترمیم فضای شلخته و نگران کننده فعلی اقتصاد به کمترین میزان خود برسد.
علی بیگدلی در گفتگو با اقتصاد ۲۴ درباره سفر رئیس جمهوری به سه کشور آفریقایی اظهار داشت: اینکه یک کشوری بخواهد با کشورهای دیگر رابطه سیاسی و اقتصادی داشته باشد، امری اجتناب ناپذیر است. در واقع رفت و آمد‌های دیپلماتیک می‌تواند دریچه‌ای برای گشایش‌های اقتصادی باشد. البته این توضیح لازم است که وقتی قرار گذاشته می‌شود تا با کشوری تعامل داشته باشیم، لازم است موقعیت سیاسی آن کشور در نظام بین الملل و البته پتانسیل‌های اقتصادی به طور دقیق بررسی شود تا بتوانیم همکاری توأم با تأثیرگذاری داشته باشیم.
این تحلیلگر مسائل بین الملل تصریح کرد: من به کشورهای کنیا، اوگاندا و زیمبابوه سفر کرده ام و می‌دانم که هر سه کشور شرایط بغرنجی دارند. به طوری که مردم‌شان فقر را به جدی‌ترین شکل ممکن تجربه می‌کنند و حتی از الزام‌های ابتدایی زندگی محروم هستند. در واقع می‌توان گفت، رئیس جمهوری ایران کشور‌هایی را برای برقراری رابطه انتخاب کرده است که غرق در کاستی و بحران هستند، آن‌هم در شرایطی که به دلیل شرایط هیچ چشم انداز روشنی برای خودشان متصور نیستند تا بتوان اینطور گفت که سفر به آفریقا در ادامه کار‌های غیرکارشناسی دولت سیزدهم است. بهرحال در فعالیت دو ساله دولت رئیسی از این قیبل تصمیم‌ها کم مشاهده نشده است!
وی افزود: این کشور‌ها تحت تحریم شدید بین المللی قرار دارند، با این توضیح که شرایط تحریمی شان به مراتب شدیدتر و با محدودیت‌های بیشتری نسبت به تحریم‌های ایران است. همچنین باید اذعان داشت، حتی اگر کشورهای کنیا، اوگاندا و زیمبابوه از تحریم هم خارج شوند، بازهم به دلیل فقدان منابع و زیر ساخت نه تنها نمی‌توانند در اقتصاد جهانی حرفی برای گفتن داشته باشند، بلکه هیچ امیدی برای رفع محدودیت‌های غذایی، بهداشتی و … خود ندارند. تا بتوان اینطور نتیجه گیری کنیم که تلاش برای تعامل با کنیا، اوگاندا و زیمبابوه ریشه در عدم شناخت دولتی‌ها از باید‌ها و نباید‌های مناسبات دیپلماسی دارد.
بیگدلی توضیح داد: به نظر من آقای رئیسی به دلیل عدم توفیق در حل مسائل ایران با دنیا، سعی دارد با این سفر‌ها طوری وانمود کند که «انزوای ایران دروغی بیش نیست»؛ این در حالی است که همه می‌دانند این رویکرد جوسازی و تبلیغاتی است. به طور مثال زیمباوه کشوری است که به دلیل تورم نجومی مردمش با گونی پول جا به جا می‌کنند. درباره کنیا هم باید گفت، یکی از مراکز فساد و قاچاق در دنیا است و همچنین به تروریست بودن معروف هستند که معلوم است، حتی کمترین رابطه با این کشور به وجهه ایران لطمه خواهد زد. درباره زیمبابوه هم باید بگویم، به چشم خود دیده‌ام، فقر به قدری است که طلبه‌هایی که با هزینه ایران در شهر قم درس طلبگی خوانده اند، راننده تاکسی شده اند.
این تحلیلگر مسائل بین الملل می‌گوید: واقعاً دولتی‌ها چطور نمی‌دانند با وجود فاصله بسیار زیاد بین ایران با کنیا، اوگاندا و زیمبابوه معامله تجاری نمی‌تواند به صرفه باشد. تأکید چیزی جز این نیست که این کشور‌ها به هیچ وجه نمی‌توانند کمترین تغییری در وضعیت اقتصادی ایران ایجاد کنند. با این توضیح که ما در برهه فعلی احتیاج مبرمی به مناسبات اقتصادی با کشورهای دیگر داریم.
استاد دانشگاه تصریح کرد: شرح این شرایط موید این است که ساختار سیاسی نظام جمهوری باید یکبار برای همیشه به این تشخیص برسد که همکاری با دنیا از اوجب واجبات است و به همین دلیل باید در قدم اول اف ای تی اف را بپذیریم و در گام‌های بعدی با تغییر نگاه به جامعه جهانی، شرایط بازگشت به برجام را فراهم کنیم.
علی بیگدلی در پایان گفت: تنها چاره ایران برای گره گشایی از اقتصاد رابطه با کشورهای صاحب اقتصاد است. در پایان تاًکید می‌کنم، سفر به آفریقا نمایشی برای تکذیب انزوای ایران است.
