دقیقاً پنج روز از زمانی که پرستاران بیمارستان‌های دولتی شیراز و دیگر شهرهای اطراف دست به اعتراض و اعتصاب زده‌اند می‌گذرد. پنج روز است وضعیت بیماران در بیمارستان‌های دولتی اسیر بلاتکلیفی و بی‌توجهی مسئولانی است که داعیه بهبود شرایط بهداشتی...
به گزارش رصد روز، بهمن سال گذشته بود که پرستاران شیرازی تجمع اعتراضی برپا کردند و مسئولان وزارت بهداشت و درمان به آنها وعده‌های مختلفی دادند اما به گواه همان پرستاران، با گذشت نزدیک به هفت ماه هنوز هیچ کدام از آن وعده‌ها عملی نشده است. حالا پرستاران این بیمارستان‌ها دست از کار کشیده‌اند و بیماران سرگردان مانده‌اند. پزشکان تنها عمل‌های اورژانسی را انجام می‌دهند و بخش آی‌سی‌یو بیمارستان‌ها به حالت نیمه‌تعطیل درآمده است.
دقیقاً پنج روز از زمانی که پرستاران بیمارستان‌های دولتی شیراز و دیگر شهرهای اطراف دست به اعتراض و اعتصاب زده‌اند می‌گذرد. پنج روز است وضعیت بیماران در بیمارستان‌های دولتی اسیر بلاتکلیفی و بی‌توجهی مسئولانی است که داعیه بهبود شرایط بهداشتی و درمانی در کشور را دارند.
همان مسئولانی که تا از کمبود دارو حرفی به میان می‌آید، اخباری نظیر کاهش کمبود و نبود مشکل در چرخه دارویی کشور را منتشر می‌کنند؛ مسئولانی که وقتی مردم از هزینه‌های بالای درمانی گلایه دارند وعده درمان رایگان کودکان زیر هفت سال را می‌دهند؛ همان مسئولانی که اگر امروز پرستاران بیمارستان‌های شیراز به‌یکباره تصمیم گرفته‌اند اعتصاب کنند، ۱۵ سال است که صدای آنها را نمی‌شنوند یا اصلاً نمی‌خواهند که بشنوند و به مشکلاتی که سال‌هاست گریبان این قشر را گرفته است اعتنا کنند. همه چیز در وعده‌هایی خلاصه شده که هیچ‌وقت اجرایی نمی‌شوند.
همان‌طور که بهمن سال گذشته وقتی همین پرستاران شیرازی تجمع اعتراضی برپا کردند، مسئولان وزارت بهداشت و درمان با حضور در این شهر به آنها وعده‌های مختلفی دادند و به گواه همان پرستاران، با گذشت نزدیک به هفت ماه هنوز هیچ کدام از آن وعده‌ها عملی نشده است. حالا پرستاران این بیمارستان‌ها دست از کار کشیده‌اند و بیماران سرگردان مانده‌اند. پزشکان تنها عمل‌های اورژانسی را انجام می‌دهند و بخش آی‌سی‌یو بیمارستان‌ها به حالت نیمه‌تعطیل درآمده است.
محمد شریفی‌مقدم، دبیر کل خانه پرستار دراینباره می‌گوید: «مساله اینجاست که اولین وظیفه دولت‌ها تامین سلامت و امنیت مردم است اما می‌بینیم که متاسفانه سال‌هاست سلامت بیماران بازیچه وعده‌های توخالی مسئولان شده است. پرستاران تمام تلاش خود را کرده‌اند. آنها در دوران پاندمی کرونا از جان مایه گذاشتند اما همین مسئولان به‌رغم وعده استخدام، بعد از پایان پاندمی تمام این پرستاران را تعدیل کردند.»
محمد شریفی‌مقدم ادامه می‌دهد: «ما بارها به عنوان مدافع حقوق پرستاران به مسئولان دراینباره هشدار داده بودیم؛ ما از سر دلسوزی چنین روزهایی را پیش‌بینی و از مسئولان وزارت بهداشت و درمان تقاضا کردیم نسبت به خواسته‌های پرستاران ترتیب اثر بدهند اما در نهایت بی‌توجهی‌ها کار را به جایی رساند که الان پرستاران با وجود حضور بیمار در بیمارستان‌ها دست از کار کشیده‌اند.»
او توضیح می‌دهد: «برخلاف آن آمارهایی که مسئولان بدون اسناد و مدارک مستدل اعلام می‌کنند، ما با تحقیق و بررسی به استناد مدارک می‌گوییم که وضعیت پرستاران در هیچ کدام از کشورهای دنیا به بدی وضعیت پرستاران در ایران نیست. پرستار در ایران حقوق ماهانه‌اش ۲۰۰ دلار است در حالی که همین پرستار در کانادا چهار هزار دلار حقوق، در آلمان دو هزار یورو و در آمریکا ۶ هزار دلار دریافت می‌کند؛ حتی در کشورهای خاورمیانه هم چنین دستمزد اندکی که پرستاران ایرانی برای کاری سخت و طاقت‌فرسا دریافت می‌کنند وجود ندارد.»
دبیر کل خانه پرستار می‌گوید: «به همین خاطر است که ما با موج مهاجرت پرستاران مواجه هستیم. این افراد هم انسان هستند و نیازهایی دارند. در همین سرزمین با همین تورم بالا زندگی می‌کنند و مشکلات معیشتی متعددی مقابل خود می‌بینند. چرا باید در این شرایط حق کارانه یک پزشک ۱۰۰ برابر یک پرستار باشد اما در اکثر کشورهای دنیا در نهایت این کارانه اگر برای پزشکی ۱۲ هزار دلار است قطعاً برای پرستار ۶ هزار دلار خواهد بود. در ایران کارانه یک پزشک که البته در اکثر مواقع هم در اتاق جراحی حضور ندارد و کار را به رزیدنت‌هایش می‌سپارد ۳۰۰ میلیون تومان است اما کارانه همان پرستار در همان اتاق عمل سه میلیون تومان. اگر این اسمش تبعیض فاحش نیست پس چیست؟»
شریفی‌مقدم در پاسخ به این سوال که در نهایت این اعتصاب‌ها به کجا می‌رسد و تکلیف بیماران چه می‌شود توضیح می‌دهد: «حل این مساله دیگر از وزارت بهداشت و درمان برنمی‌آید همان‌طور که دیگر معاونت پرستاری هم نمی‌تواند کار مفیدی در این زمینه انجام دهد. در حال حاضر رئیس دولت چهاردهم دکتر پزشکیان هستند که با توجه و تسلطی که به حوزه بهداشت و درمان دارند باید سکان هدایت را در دست گیرند و پرستاران را قانع کنند.»
او اضافه می‌کند: «این بار پرستاران دیگر به هیچ کدام از مسئولان حوزه بهداشت و درمان اعتماد و باور ندارند به همین خاطر است که تنها شاید شخص رئیس‌جمهور بتواند این مشکل را حل‌وفصل کند. بدقولی و بدعهدی مسئولان وزارت بهداشت و درمان به امروز و دیروز ختم نمی‌شود و سال‌هاست ادامه دارد، اما طی سه سال گذشته مشکلات چندین و چند برابر شده است.»
دبیرکل خانه پرستار ادامه می‌دهد: «بیمارستان حکیم که در جنوب شهر تهران راه‌اندازی شده و مختص کودکان است در حال حاضر با کمتر از ۵۰ درصد ظرفیت خود کار می‌کند چراکه نیروی پرستار به تعداد کافی ندارد. ساختمان جدیدی که در بیمارستان امام خمینی هم ساخته شد همین مشکل را دارد چون دیگر پرستاران خانه‌نشینی را به کار سخت و طاقت‌فرسا با حقوقی که حتی هزینه‌های ایاب و ذهاب‌شان را هم تامین نمی‌کند ترجیح می‌دهند.»
او اضافه می‌کند: «مساله اینجاست که تابه‌حال هیچ کدام از مطالبات پرستاران اعم از تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، کارانه، برداشتن اجبار اضافه‌کار در ازای ساعتی ۲۰ هزار تومان که البته تازگی به ۲۲ هزار تومان افزایش پیدا کرده، حقوق پایین و دریافتی‌ای که از تمامی کارکنان دولت پایین‌تر است و امنیت شغلی تحقق نیافته است.»
شریفی‌مقدم می‌گوید: «سال‌هاست پرستاران به دلیل اینکه در خط مقدم حفظ سلامت بیماران فعالیت می‌کنند در اکثر کشورهای دنیا حتی کشورهای آفریقایی هم از شرایط خاصی بهره‌مند می‌شوند. حقوقی که دریافت می‌کنند بالاترین میزان دریافتی کارمندان دولت است. از سوی دیگر استاندارد این بیمارستان‌ها چه از لحاظ میزان ساعت کاری و نیروی کار و چه مشوق‌هایی که دریافت می‌کنند بسیار بالاست.»
دبیرکل خانه پرستار توضیح می‌دهد: «سالیان سال است تعداد استاندارد پرستار برای هر تخت در جهان، سه پرستار است؛ اما در اینجا بر اساس پروتکل وزارت بهداشت و درمان ایران، دو پرستار تعیین شده که آن هم الان به دلیل کمبود تعداد پرستاران تنها یک نفر است و این خود نشان می‌دهد پرستاران در شرایط دشواری کار می‌کنند و اگر اعتراض کنند، حق طبیعی آنهاست.»
شریفی‌مقدم در پایان به مساله تهدید و اخراج پرستارانی که اعتراض می‌کنند اشاره می‌کند و می‌گوید: «طی سه سال گذشته هیات نظارت دانشگاه‌های علوم پزشکی که افراد این هیات هم از داخل همین دانشگاه انتخاب می‌شوند تعداد قابل توجهی از پرستارانی را که به شرایط موجود اعترض داشته‌اند احضار و به انواع مجازات‌ها از قبیل تبعید، معلق کردن به مدت ۶ ماه یا بیشتر و حتی اخراج محکوم کرده‌اند. سوال اینجاست وقتی شما حق مسکن پرستاری را ۱۲۰ هزار تومان در نظر می‌گیرید، چطور انتظار دارید این پرستار هیچ اعتراضی به شرایط کاری و معیشتی خود نکند؟»
