به گزارش رصد روز، پاسخ پورمحمدی به سوال یک فعال بسیج دانشجویی خبرساز شده است.
فعال بسیج دانشجویی از پورمحمدی پرسید: شما راه شهید رئیسی را ادامه خواهید داد؟
پورمحمدی در پاسخ گفت: خودِ آقای رئیسی اگر زنده بود شاید راه خودش را ادامه نمیداد.
مصطفی پورمحمدی (زادهٔ ۱ دی ۱۳۳۸) روحانی، مقام سابق امنیتی و سیاستمدار ایرانی و دبیرکل جامعه روحانیت مبارز از سال ۱۳۹۷ دادستان پیشین دادگاه انقلاب، عضو هیئت مرگ در جریان کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷، معاون وزارت اطلاعات، وزیر کشور و وزیر دادگستری بوده است.
پورمحمدی فعالیت خود را از سال ۱۳۵۸ بهعنوان دادستان انقلاب اسلامی آغاز کرد و تا سال ۱۳۶۵ بهعنوان دادستان خوزستان، هرمزگان، کرمانشاه و خراسان فعالیت نمود. وی از ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۶ رئیس اطلاعات خارجی وزارت اطلاعات و از ۱۳۷۶ تا ۱۳۷۸ قائممقام وزیر اطلاعات بود. پورمحمدی به دلیل عضویت در هیئت چهار نفره موسوم به «هیئت مرگ» به عنوان نماینده وزارت اطلاعات در زندان اوین، به جنایت علیه بشریت متهم شده است. اتهام دیگر وی نقش داشتن در قتل روشنفکران و روزنامهنگاران منتقد حکومت ایران موسوم به قتلهای زنجیرهای (اواخر دههٔ ۱۳۷۰) در مقام معاون این وزارتخانه بوده است.
او در دولت نهم از ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۷ بهعنوان وزیر کشور فعالیت میکرد و در فاصله سالهای ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۲ ریاست سازمان بازرسی کل کشور را برعهده داشت. وی همچنین در دولت اول حسن روحانی از ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ وزیر دادگستری بود.
ابتدای زندگی و تحصیلات
او در ۱ دی ۱۳۳۸ در قم زاده شد. پدر وی اصالتاً اهل شهر رفسنجان و مادرش نوه دختری عبدالکریم حائری یزدی بود. پدرش در قم خیاط لباس روحانیون بود. عموی او عباس پورمحمدی از روحانیون مشهور رفسنجان و علیاصغر پورمحمدی معاون سابق سازمان صداوسیما پسرعموی اوست. وی مقدمات و سطح عالی (فقه، اصول فقه و فلسفه) را در مدرسهٔ حقانی و دروس خارج فقه و اصول را در دهه ۱۳۶۰ نزد هاشمی شاهرودی و سید علی اصغر علم الهدی، در حوزه علمیه مشهد به پایان رساند. پورمحمدی سپس در سال ۱۳۸۰ سطح چهار فقه و حقوق اسلامی (معادل دکترا) را از حوزه علمیه قم دریافت کرد. او مؤلف دو جلد کتاب در رابطه با حقوق سیاسی، مبانی نظری اندیشهٔ سیاسی در اسلام و مباحث سیاسی و اجتماعی است. وی مقالاتی علمی پیرامون حق، مبانی نظری حکومت دینی، نظارت، ارتداد و سیاست خارجی نگاشته است. پورمحمدی همچنین بین سالهای ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۴ به تدریس فلسفه سیاست در دانشگاه امام صادق مشغول بود.
پیش از انقلاب
او در نوجوانی از افرادی بود که در اعتراضات علیه حکومت شاه فعالیت میکرد و به گفته خودش در چهلم کشتههای تظاهرات ۱۹ دی قم، مسئول پخش اعلامیههای شهر اهواز با کمک موسوی جزایری بود.
او بهمن ۱۴۰۲ در برنامه شب «شعر و خاطره انقلاب» گفت که پس از جدی شدن انقلاب در تابستان ۵۷ و ایجاد حکومت نظامی در قم، همراه گروهی طلبه به پاکستان رفت تا از آنجا به لبنان و سوریه برود و در اردوگاههای فلسطینی آموزش نظامی برای مبارزه مسلحانه ببیند، که به دلیل سرعت حوادث انقلاب و مشخصا پس از تظاهرات ۱۷ شهریور، پیش از دیدن آموزش به ایران بازگشت.
مسئولیتهای آغازین قضایی
او خود در مصاحبهای گفته است بعد از آن که علی قدوسی در سال ۱۳۵۸ دادستان کل انقلاب شد، «از تعدادی از ما [فارغالتحصیلان مدرسه حقانی] دعوت کرد و یک تیم ۱۵–۲۰ نفری رفتیم به دادستانی کل. حاکم شرع شدیم، دادستان شدیم و مقامات قضایی را بر عهده گرفتیم.»
وی در ۲۰ سالگی دادستان انقلاب مسجد سلیمان شده است. در دوره جنگ ایران و عراق، تا ۲۷ سالگی به عنوان دادستان انقلاب در استانهای خوزستان، هرمزگان، کرمانشاه و خراسان فعالیت کرد و بعد از آن در سال ۱۳۶۵ دادستان نظامی دادگاه انقلاب در مناطق غرب ایران شد.
او به عنوان دادستان در بندرعباس در برخورد، دستگیری و محاکمه اعضای سازمان مجاهدین خلق، پس از تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ در این شهر حضور داشت.