رکوردشکنی فولاد مبارکه اصفهان در روزهای پایایی سال در شرایطی رقم که طیف وسیعی از سیاستهای اتخاذ شده در واحدهای فولادی نیاز به تجدیدنظر اساسی دارد به گزارش اختصاصی رصد روز، عبور فولاد مبارکه اصفهان از تولید ۱۰ میلیون تن فولاد خام و شکستن ...
رکوردشکنی فولاد مبارکه اصفهان در روزهای پایایی سال در شرایطی رقم که طیف وسیعی از سیاستهای اتخاذ شده در واحدهای فولادی نیاز به تجدیدنظر اساسی دارد
به گزارش اختصاصی رصد روز، عبور فولاد مبارکه اصفهان از تولید ۱۰ میلیون تن فولاد خام و شکستن رکورد تولید تختال در شرایطی رقم خورد که مسائل حل نشده بسیاری خصوصاً در حوزه تصمیم گیری در صنعت فولادسازی کشور همچنان وجود دارد. چالش های پیش روی تولیدکنندگان فولاد کشور از ساده ترین مباحث شروع و تا حوزه های مدیریتی ادامه پیدا می کند و بنای برخی تصمیمات سلیقه ای تیشه به ریشه یکی از مهمترین صنایع کشور می زند.
متأسفانه باید اذعان کرد اراده لازم و یا دانش کافی در جهت مرتفع کردن مشکلات واحدهای فولادسازی طی چندسال گذشته به صورتی که باید مشاهده نمی شود چرا که اگر اینطور نبود همچنان شاهد استمرار موضوعات لاینحل گذشته نبودیم. مروری درست بر آنچه بر صنعت فولادسازی کشور طی چند سال اخیر گذشته مشخص می کند که عمده مسائل و مطالبات فولاد سازان از انگشتان دو دست فراتر نمی رود اما جای تعجب اینجاست که هرسال این مشکلات با حجم بیشتری تکرار می شود و انگار دور تسلسل این مسائل بنا نیست دور پایانی را به خود ببیند.
کمبود نقدینگی، نوسانات ارزی، تأمین مواد اولیه پایدار در زنجیره فولاد، عوارض صادرات، محدودیت انرژی، قیمت حامل های انرژی، سرکوب قیمت ها، قیمت گذاری دستوری، انتصابات سلیقه ای و مسائل محیط زیستی از جمله مهمترین مسائل چندسال گذشته فولادسازان بود و هست که کمافی السابق به حیات خود ادامه می دهند از میزان تولید صنعت فولاد کشور قربانی می گیرد.
تأمین نقدینگی واحدهای فولادی جهت سرمایه در گردش برای تولید شمش فولادی و نورد از طرق مختلف یکی از مهمترین مسائلی است که می تواند اتکای کشور را از درآمدهای نفتی کاهش دهد و در بازارهای دیگر متمرکز نماید اما این اتفاق علیرغم نیاز جدی کشور تا کنون رخ نداده و تسهیلات بانکی با بهره های بالا موجب کاهش حاشیه سود واحدهای فولادی شده.
افزایش مالیات چالش دیگریست که طی سالهای اخیر در شرایطی افزایش پیدا کرده که سطح حمایت از واحدهای فولادسازی تغییری نکرده و به تعبیر دقیق تر کاهش پیدا کرده و قطعاً این موضوع نیز بر میزان تولید توسعه صنعت فولاد نتیجه عکس خواهد گذاشت. یکی از مهمترین انتقاداتی که طی سالهای گذشته به تصمیم گیران این حوزه وارد بوده عدم نگاه توسعه ای آنان به صنعتی است که پس از خودروسازی بیشترین ارزش افزوده را برای کشور ایجاد کرده و البته ناکفته نماند مسائل و حاشیه های خودروسازی را هم برای کشور نداشته.
آنچه که امروز در برخی واحدهای تولیدی به صورت تهاتر محصول شاهد هستیم آورده ای برای واحدهای تولیدی نخواهد داشت اما متأسفانه عدم تدابیر لازم باعث شده تا حیات و ممات بسیاری از واحدهای تولیدی به این مسئله وابستگی داشته باشد.
سوءمدیریت و اتخاذ تصمیمات خلق الساعه طی چندسال گذشته میزان سرمایه گذاری در واحدهای فولادی را به شدت کاهش داده در حالیکه ذاتاً صنعت فولاد نیازمند سرمایه گذاری های بزرگیست تا پیشرانه توسعه کمی و کیفی این صنعت اثرگذار از چابکی لازم برخوردار باشد اما رویکردهای اشتباه که کاهش تیراژ و حاشیه سود شرکتهای فولادی را موجب شده عملاً ریسک سرمایه گذاری در این صنعت را افزایش داده و طی چندسال گذشته سرمایه گذاری اثرگذاری را در زنجیره فولاد شاهد نبودیم.
تحقق اهداف کمی تولید بخصوص در شرکتهای فولادی منوط به عوامل مختلفی از جمله تأمین پایدار کنسانتره سنگ آهن و گندله و عدم محدودیت در مصرف انرژی (برق) است. علاوه بر عدم تحقق مفروضات مطرح شده، این شرکتها با ریسکهای دیگری همچون محدودیت در گاز مصرفی، کمبود آب، تحریم و درنتیجه عدم ارتباط فنی با سازندگان اصلی ماشین آلات و تجهیزات به منظور تسریع در اجرای طرحهای توسعه و سیاستگذاری ناپایدار مراجع قانونگذاری روبرو هستند. شرکتهای فولادی به منظور تحقق مفروضات و کمینه کردن ریسکهای اثرگذار بر تولید، اقدامات و راهکارهایی تعریف کردند تا تولید محصولات فولادی به منظور توسعه زیرساختهای کشور با حداکثر ظرفیت صورت پذیرد. اما سؤال اینجاست که آیا اتخاذ چنین رویکردهایی چیزی از مسئولیت سایر سازمانها جهت حمایت از بخش تولید کم می کند؟
